Ήταν Κυριακή 30 Απριλίου 2017 στις 13:20 μ.μ, όταν μετά από 33 ώρες και 20 λεπτά τερμάτιζα τον αγώνα μου Trail Du Pas du Diable 120χλμ 6500+ στο Saint Jean du Bruel, μιάμιση ώρα πάνω από το Montepellier, κατάκοπη, παγωμένη και έχοντας φάει αρκετό ξύλο στην διαδρομή.
Τον αγώνα τον βρήκα χαζεύοντας τυχαία, και τον επέλεξα αφενός για το περίεργο όνομά του και αφετέρου διότι η περιοχή που διεξάγονταν ήταν χαρακτηρισμένη ως παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Σημαντικό ρόλο σε αυτή μου την επιλογή έπαιξε και το γεγονός ότι η Emilie Lecomte είχε τον σχεδιασμό της διαδρομής. Μου φάνηκαν όλα ενδιαφέροντα, και έχοντας κατά νου να συμμετάσχω σε έναν «άγνωστο» αγώνα του εξωτερικού πίστεψα ότι αυτός είχε τα «εχέγγυα» για πολλές ώρες απόλαυσης.. και οι προσδοκίες μου δεν διαψεύστηκαν.
Ξεκίνησα την Πέμπτη 27/04 χαράματα προς το Ελ. Βενιζέλος απ’ όπου θα πέταγα για Μασσαλία. Η πτήση με ανταπόκριση από Κωνσταντινούπολη ήταν χωρίς καθυστέρηση και 11.00 πμ ώρα Γαλλίας προσγειωνόμουν στο Provence Airport. Απέναντι ακριβώς από την έξοδο βρισκόταν ο χώρος ενοικίασης αυτοκινήτων, και σύντομα είχα βολέψει τα πράγματα και είχα βάλει στο GPS το Saint Jean du Bruel, στην επαρχία της Aveyron στα Μέσα Πυρηναία (Midi-Pyrénées), κοντά στο Dourbies με το πανέμορφο φαράγγι, μέσα στο εθνικό πάρκο των Cevennes.
Πέμπτη πρωί και οι γαλλικοί δρόμοι με αρκετή κίνηση και τρελά φορτηγά… Κατεύθυνση προς Montpellier. Μετά το Montpellier βγαίνω από τον αυτοκινητόδρομο, και από ένα ωραίο λάθος στην επιλογή διαδρομής παίρνω τον «παλιό» δρόμο ο οποίος περνάει μέσα από τα χωριά και τραβερσάρει τα βουνά. Το λάθος είχε καλό αποτέλεσμα, μιας και πήρα μια πρόγευση της διαδρομής του αγώνα και ομολογώ ότι ενθουσιάστηκα!!! Καταπράσινα τοπία με φοβερή ποικιλία χλωρίδας, νερά και εντυπωσιακά ανάγλυφα εδάφους! Τα χωριουδάκια που διέσχιζα απαράμιλλης γραφικότητας, και σκέφτομαι ότι δικαίως η περιοχή έχει χαρακτηρισθεί ως Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Εύκολα φτάνω στο Saint Jean du Bruel (μετά από αρκετές στάσεις για φωτογραφίες και ψώνια σε κάποιο σούπερ μάρκετ), το οποίο είναι αυτό ακριβώς που μου έλεγε η Carole η διοργανώτρια στις επικοινωνίες μας, «ένα μικρό χωριό».
Στον κεντρικό δρόμο αμέσως αναγνωρίζω τον χώρο του αγώνα, τέντες που στήνονται, αψίδες, banners και όλα αυτά τα όμορφα που ζωντανεύουν έναν χώρο συγκέντρωσης που ετοιμάζεται να υποδεχτεί νομίζω κοντά στους 1000 δρομείς (για όλες τις αποστάσεις-μόνο 400 ήταν οι συμμετέχοντες στα 120χλμ) και τους συνοδούς τους. Με το που παρκάρω και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο πρόθυμοι παρευρισκόμενοι σπεύδουν να βοηθήσουν, γνωρίζω τον Loulou το έτερο ήμισυ του δίδυμου της διοργάνωσης Carole-Loulou και ως άγγελος εξ ουρανού η Martine Raymond με τα άψογα αγγλικά της δίνει διέξοδο στις συνομιλίες. Βρίσκουμε την Carole στην γραμματεία να διευθετεί πυρετωδώς τις τελευταίες λεπτομέρειες (πόσο οικείες κινήσεις), η οποία με καλωσορίζει ένθερμα, και κατευθείαν με οδηγούν στην δεύτερη Martine Montefusco στης οποίας το σπίτι μου κλείσανε διαμονή. Όλοι οι άνθρωποι είναι ζεστοί και πρόθυμοι, και παρά τις γλωσσικές μας διαφορές – εγώ αγγλικά και κάτι γαλλικά χειρότερα από τα κινέζικα του μέσου Έλληνα, αυτοί μόνο γαλλικά – πήρε φωτιά το Google translator και όλα κύλησαν άψογα!!
Την Παρασκευή πήγα βόλτα στην πλατεία με τα κιόσκια της διοργάνωσης, πήρα τον αριθμό, παρέδωσα το drop bag και κάθισα σε ένα μικρό εστιατόριο να φάω το προαγωνιστικό μου γεύμα. Επιστροφή στο σπίτι, ετοιμασία των ρούχων του σάκου που θα φορούσα, καταλήξω σε κόκκινο outfit J , (κάνει κρύο και απορρίπτω με θλίψη το γαλάζιο φουστάκι μου) και όλα τα λοιπά που δεν διαφέρουν ασχέτως τοπολογίας του αγώνα.. ο καιρός το accuweather δείχνει πολύ καλός, αν και η εκκίνηση φαίνεται να γίνεται με μείον και να διατηρείται το κρύο μέχρι το 42 περίπου, παρόλα αυτά φαίνεται ότι έχει σχεδόν άπνοια, καθαρός ουρανός και καμία ένδειξη βροχής μέχρι την Κυριακή μεσημέρι που είναι η λήξη.. Ευφορία στα στρατόπεδα της διοργάνωσης που όλοι πιστεύουν ότι επιτέλους θα τρέξει ο αγώνας σε ομαλές καιρικές συνθήκες… Πέρυσι ο Diable τους είχε τρελάνει…
Σάββατο 3:30 πμ πηγαίνω με τα πόδια το ένα χιλιόμετρο από το σπίτι ως την πλατεία του χωριού. Ο κόσμος έχει μαζευτεί και ήδη προχωράει προς την εκκίνηση.. Ο Άγγελος και ο Διάβολος έχουν πιάσει την κουβέντα στα ντεκ, δεν ξέρω τι λένε, υποψιάζομαι ότι παλεύουν για την επικράτηση, κάτι αντιλαμβάνομαι να λένε κάτι για το αν «είμαστε έτοιμοι να περάσουμε κάτι τραβέρσες» και γενικά να περάσουμε κάποια σημεία και υποπτεύομαι ότι οι 6 UTMB βαθμοί δόθηκαν για κάποιον λόγο που έμελλε να μάθω πολύ σύντομα..
4:00πμ οι φακοί ανάβουν και μπαμ.. καπνοί κ φωτοβολίδες και ο Διαβολάκος με τα κόκκινα μας χαιρετάει !! Όλα δείχνουν στην εντέλεια. Ήσυχοι οι δρομείς, σκέφτομαι με ικανοποίηση, μιας και αγχώνομαι από τις ελληνικές εκδηλώσεις ενθουσιασμού στο βουνό (τραγούδια, ραδιόφωνα!!, ψαλμούς, κουδουνάκια, βροντερές φωνές και ασταμάτητη κουβέντα που σχεδόν με ασέβεια διαταράσσουν την ηρεμία και περισυλλογή που αναζητάς σε τέτοιες αποδράσεις).
Η διαδρομή μοναδική. Τα έχει όλα! Τεράστια ποικιλία πράσινου και νιώθω ότι είμαι στο Τείχιο, καταρράκτες και ποτάμι να κυλάει ασταμάτητα και να σκέφτομαι ότι τρέχω δίπλα στο Μέγα Ρέμα, και ψηλά βράχια λες και είμαι στο Ζαγόρι. Όμως τίποτα μα τίποτα δεν μοιάζει στον Όλυμπο και οι θεοί του δεν υπάρχουν πουθενά! Κι επειδή έλειπαν, τους έψαχνα σε όλη την διαδρομή! Παράξενες οι σκέψεις 33 ώρες αλλά με συντροφεύουν, μαζί και οι δικοί μου άνθρωποι στο μυαλό μου..
Κάνουμε αναρριχήσεις, έρπουμε μέσα από τσιμεντοσωλήνες, σκαρφαλώνουμε σε τούνελ και τέλος περνάμε μέσα από το σπήλαιο όπου κυλάει ένα υπόγειο ποτάμι το «Abyss of Bramabiau»! Μένω λίγη ώρα να θαυμάσω τους σχηματισμούς των βράχων και το άγριο ρεύμα νερού που κυλάει με θόρυβο πάνω τους, και να τραβήξω εν κινήσει μερικές θολές φωτογραφίες (τι νόημα έχει άλλωστε, στο web υπάρχουν τα πάντα)!!
Ο αγώνας μέχρι το 60 κυλάει χωρίς να το καταλάβω, η τροφοδοσία πλούσια, οι εθελοντές έμπειροι και πρόθυμοι, η σηματοδότηση (που ήταν και ο φόβος μου) άριστη. Φτάνω στο drop bag, αλλάζω ρούχα, παίρνω κάποια έξτρα μαζί μου. Το εξαιρετικό αδιάβροχο του Θωμά και το θερμοπάτς που μου έδωσε ο Παναγιώτης είναι παρκαρισμένα από την αρχή στον σάκο και είναι αυτά που τελικά με φύλαξαν από την υποθερμία. Πηγαίνω αργά και το κρύο δεν είχε κόψει ιδιαίτερα παρόλη την ηλιοφάνεια, τρώω και γεμίζω το τσαντάκι μου ψωμί, σαλάμι, τυρί και πατέ. Ξέρω ότι το δεύτερο μισό του αγώνα είναι δύσκολο οπότε παίρνω τηλέφωνο τον Αποστόλη και του επιβεβαιώνω την καλή μου κατάσταση, τον πολύ καλό καιρό (!!!) και την διάθεσή μου να φτάσω μέχρι το τέλος.. Ο Δημήτρης παρακολουθεί κάποια αποτελέσματα στο site και με ενθαρρύνουν λέγοντας μου ότι πηγαίνω σε πολύ καλό ρυθμό. Κλείνω το τηλέφωνο και κάποιες ριπές αέρα με κάνουν να σκεφτώ ότι μάλλον πρόκειται για τοπικό φαινόμενο.. Ο καιρός θα είναι τέλειος μέχρι τέλους.. χαχαχα..
Αρχίζει το τοπίο να γίνεται κάπως πιο μονότονο αν και το ποτάμι εξακολουθεί να μας κάνει παρέα, αρχίζουμε να ανεβοκατεβαίνουμε σε πιο έντονες κλίσεις και μαζί με τις κλίσεις αρχίζει να δυναμώνει και ο αέρας.. Ενισχύω την θερμοαντοχή μου με ένα ακόμη γιλέκο.. Έχω εξοπλισμό και κανέναν λόγο να ανησυχώ.
Στο 80 περίπου συναντάω τον Stephane Girard να ξεκουράζεται. Ο Stephane μιλάει αγγλικά και είχαμε γνωριστεί και συντρέξει για λίγο μετά το 42 όπου και έφυγε μπροστά. Αποφασίζουμε να κινηθούμε παρέα. Έχει σκοτεινιάσει, ο καιρός έχει χειροτερέψει σε επίπεδο θρίλερ με αέρα υπολογίζω κοντά στα 6-7 μποφόρ που σε αναγκάζει να βάλεις δύναμη κόντρα για να προχωρήσεις, και ομίχλη που με δυσκολία βλέπεις στα 4-5 μέτρα.. και ψιλό χιονόβροχο.. Η θερμοκρασία κάπου έπιασε το αυτί μου ότι είναι κάτω από το μηδέν. Όσο είμαστε στον σταθμό η βροχή ξεκινάει για τα καλά, βλέπουμε χοντρές σταγόνες να σκάνε με δύναμη στην τέντα του σταθμού, και εξ ου και η περιβόητη φωτογραφία με την αλουμινοκουβέρτα. Παρότι ο εξοπλισμός μου ήταν καλός ότι παραπάνω φορούσα τόσο καλύτερα ένιωθα.. (η αλουμινοκουβερτα άντεξε μόνο μια ώρα στον αέρα..) Μετά από λίγα λεπτά παραμονής στον σταθμό για τα απαραίτητα, ξεκινάμε με αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουμε τα στοιχεία της φύσης!
Το εντυπωσιακό με την νυχτερινή πορεία ήταν τα χωριά από τα οποία περάσαμε, οι άδειοι δρόμοι τους και τα κλειστά παντζούρια, το ημίφως από τις λάμπες δημιουργούσαν απόκοσμη ατμόσφαιρα και σε συνδυασμό με τον αέρα, την βροχή, την ομίχλη και τις οσμές που αναδύονταν ενίσχυαν την αίσθηση ότι ο διάβολος μας ακολουθούσε.. Η ίδια απόκοσμη ατμόσφαιρα και κατά την διάρκεια την νυχτερινής πορείας στο δάσος! Κρωξίματα από κουκουβάγιες και αλυχτίσματα ζώων (σκύλων ή λύκων δεν ξέρω), τα τριξίματα των κλαδιών υπό την πίεση του δυνατού αέρα και η μυρωδιά της βροχής στα σάπια φύλα στο έδαφος και όλα αυτά σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Λες και σε ακολουθούσαν ψυχές, λες και σε καλούσαν από το υπερπέραν.. Έχω κάνει αρκετά βραδινά στα βουνά και ουδέποτε αντιμετώπισα τον παραμικρό ενδοιασμό που θα με έκανε να γυρίσω το κεφάλι να δω τι με ακολουθεί.. Εκεί το έκανα.. Σε κάποια σημείο νομίζω ότι ανηφορίζω προς την πυραμίδα ανάμεσα από κοτρόνες και νερά να τρέχουν στο μονοπάτι..
Σε τέτοια ατμόσφαιρα φτάνουμε στο 90 και συνεχίζουμε για την μεγάλη ανάβαση 900 μέτρα μέχρι το 97 όπου μας καταγράφουν τον χρόνο (εγώ 24 ώρες) και συνεχίζουμε ακάθεκτοι για τα τελευταία 25χλμ.. Χωρίς πολλά λόγια, τα τελευταία χιλιόμετρα μου πήρανε 9.30 ώρες. Τεχνικές κατηφόρες με απίστευτη γλιστερή λάσπη που κάποιες τις κατεβαίνεις μόνο υποβασταζόμενος με σχοινί και όλες σχεδόν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός από την όρθια στάση.. Ο Stephane έχει φύγει για να τερματίσει σε 30 ώρες, κάτι το οποίο κατάφερε, κι εγώ πηγαίνω κουτσαίνοντας αφού έχω χτυπήσει το δεξιό μου γόνατο σε κάποια από τις πολλές πτώσεις και είναι αδύνατη οποιαδήποτε έντονη κίνηση σε κατηφόρα.
Ένα υποτιθέμενο χάσιμο μεταξύ των σταθμών του 110 και του 113 με κάνουν να χάσω χρόνο και να αποσυντονιστώ. Για κάποιον απροσδιόριστο λόγο νομίζω ότι κάνω κύκλους και ενώ το μονοπάτι είναι με πυκνή σήμανση, μια μεγάλη διαφορά μεταξύ του σημείου που βρίσκομαι και της διαδρομής που έχω ανεβάσει στο Fenix μου προκαλούν σύγχυση στα όρια πανικού (έχω ελάχιστη μπαταρία στο ρολόι, το κινητό και στο powerbank), τον οποίο όμως ελέγχω αποφασισμένη να γυρίσω πίσω και να ξανακάνω το κομμάτι (θα τερματίσω όσα χιλιόμετρα κι αν πρέπει να κάνω παραπάνω. Άλλωστε έχω χρόνο και απομεινάρια κουράγιου). Ευτυχώς συναντώ κάποιους δρομείς και με τα ελάχιστα αγγλικά με πείθουν ότι πηγαίνουμε σωστά. Μην έχοντας άλλη επιλογή από το να τους ακολουθήσω «τρέχω» μαζί τους, και φευ ο διαβολάκος που μας ακολουθούσε βοήθησε να φτάσουμε στον τελευταίο σταθμό. Είμαι παγωμένη αλλά νιώθω ότι απέχω ακόμη αρκετά από την υποθερμία κι έτσι αποφασίζω να μείνω μακριά από την φωτιά, να φάω μια ζεστή σούπα να πάρω και κάποια εφόδια μαζί μου (το vitargo έχει παγώσει στο softflask από το κρύο!!) και να φύγω για τα τελευταία 7 ή 9χλμ του τερματισμού.
Τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου. Στέλνω ένα sms στον Αποστόλη που ξενυχτάει ότι είμαι καλά για να μην ανησυχεί (μέχρι εκείνη την στιγμή δεν του έχω πει πολλά απ όσα συμβαίνουν) και ξεκινάω με αργό και κουτσό βήμα για τον τερματισμό..
Ήταν Κυριακή 13:20 30/4/2017 μετά από 33:20 ώρες που τερμάτιζα τον αγώνα μου Trail Du Pas du Diable 120χλμ 6500+ στο Saint Jean du Bruel, μιάμιση ώρα πάνω από το Montepellier, κατάκοπη, παγωμένη και έχοντας φάει αρκετό ξύλο στην διαδρομή, αλλά απόλυτα ικανοποιημένη κρατώντας στα χέρια μου το μαύρο μπουφάν του finisher δώρο της διοργάνωσης και με την υπόσχεση ότι και του χρόνου θα είμαι εκεί ώστε να σταθεροποιήσω τις αναμνήσεις!
http://traildurocdelalune.blogspot.gr/p/ultra-trail-du-pas-du-diable.html
